Honeymoon | Ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό εποχών & ειδών

Σαν σήμερα, πριν από δέκα χρόνια, η Lana Del Rey κυκλοφόρησε τον τρίτο της δίσκο, έναν ονειρικό ψίθυρο από άλλη εποχή. Εξελίσσοντας την glam americana αισθητική που καθιέρωσε με το Born to Die (2012) και εγκαταλείποντας την πιο desert rock, ψυχεδελική διάθεση του Ultraviolence (2014), επέστρεψε μόλις ένα χρόνο αργότερα για να αποδείξει ότι η τέχνη της παραμένει ζωντανή, εύθραυστη και αναπνέουσα.

Την ώρα που η μουσική σκηνή έτρεχε με φρενήρεις ρυθμούς για να ξεφύγει από τα 00s, η Lana μοιράστηκε μαζί μας ένα άλμπουμ που έμοιαζε με κινηματογραφικό όνειρο παλιού γκλαμ Hollywood. Στο κέντρο του Honeymoon βρίσκεται η αγάπη. Όχι η ρομαντική και ιδεατή αλλά μια αγάπη που μοιάζει με πένθος και εθισμό. Μια αγάπη που κατατρώει την ψυχή.

Ο ήχος του άλμπουμ είναι ένα μεγαλοπρεπές μωσαϊκό από Baroque, dream pop και trip hop που δένει απρόσμενα. Η Lana, μαζί με τους Rick Nowels και Kieron Menzies, πλάθει ένα τοπίο που θυμίζει soundtrack παλιάς ταινίας νουάρ. Αυτό που το καθιστά προσωπικά ένα από πιο ιδιαίτερα ακούσματα όλων των εποχών, είναι το πώς ενσωματώνει με μαεστρία πινελιές jazz με trap beats, ένας πειραματισμός συναρπαστικός. Οι ψίθυροι της φωνής της μπλέκονται με decaying synths, έγχορδα, ηχώ κιθάρας και ντραμς που εμφανίζονται φειδωλά. Η ατμόσφαιρα είναι μελαγχολική, αλλά μαγευτική.

Οι στίχοι αγγίζουν τον τοξικό ρομαντισμό, την εκδίκηση, την επιθυμία, την απόδραση, τη βία. Στο "High by the Beach", η απόδραση γίνεται καταφύγιο από μια σχέση που πνίγει. Είναι μια κραυγή ανεξαρτησίας και συνάμα ομολογία μοναξιάς. Στο "Terrence Loves You", η Lana θρηνεί μια χαμένη αγάπη με αναφορές στο “Space Oddity” του Bowie: Ground control to Major Tom / Can you hear me all night long?

Το "Music to Watch Boys To" αναδύεται σαν σκοτεινό όνειρο — παιχνιδιάρικο και μοιραίο, ένα soundtrack νωχελικής παρατήρησης και κρυφής επιθυμίας. Το "Salvatore" και το "24" ανασύρουν μνήμες από ιταλικό μελόδραμα και James Bond θεματικές. Στο "Swan Song", η Lana ψιθυρίζει έναν αποχαιρετισμό: Why work so hard when you could just be free? Είναι ο τελευταίος χορός ενός έρωτα, μια μελωδία που σβήνει σαν κύμα στην ακτή. Το "Art Deco", αντίθετα, είναι αινιγματικό, μια ωδή στη νυχτερινή ζωή και την επιφανειακή λάμψη, που αποκαλύπτει την κενότητα πίσω από τη χρυσόσκονη.

Οι επιρροές της Nancy Sinatra και του David Lynch διαπερνούν όλο το έργο. Το εξώφυλλο —η Lana σε ένα αυτοκίνητο, σαν τουρίστρια σε έναν κόσμο που δεν της ανήκει— λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις. Τα βίντεο συνδυάζουν το γκλάμουρ με το αλλόκοτο. Στο High by the Beach, η ίδια καταστρέφει ένα ελικόπτερο που εισβάλλει στην ιδιωτικότητά της, ένα σχόλιο για τα κανιβαλιστικά μίντια. Στο Freak, βυθίζεται σε έναν αισθησιακό, μυστικιστικό κόσμο απόδρασης με αναφορές σε cult παλιών εποχών.

Το Honeymoon δεν είναι για όλους, όπως έδειξε άλλωστε και η εμπορική του επιτυχία σε σύγκριση με τους προκατόχους του. Είναι αργό, απαιτεί υπομονή και διάθεση να βυθιστείς. Δέκα χρόνια μετά, παραμένει ένα έργο που μιλά για την ανθρώπινη ανάγκη να αγαπάς, ακόμα κι όταν πονάει. Είναι η Lana Del Rey στο ως τότε απόγειο της ειλικρίνειάς της, χωρίς φίλτρα, χωρίς προσπάθεια να βγάλει ήχο απαραίτητα ραδιοφωνικό. Ένα άλμπουμ που σε κρατά αιχμάλωτο, σαν έναν έρωτα που δεν μπορείς να ξεχάσεις.